Elsa er snart åtte år og veldig veslevoksen. Mormor er Elsas beste venn. Og faktisk også hennes eneste venn. Mormor jobbet tidligere som kirurg, men nå kjører hun bil uten førerkort og står naken på balkongen og skyter på folk med paintballgevær. Folk sier at hun er gal. Men mormor har et hemmelig språk og et eget kongerike, Miamas, der alt er annerledes. Det er dit mormor tar med Elsa når Elsas foreldre blir skilt og når Elsa blir mobbet på skolen fordi hun er annerledes enn de andre. Miamas er deres fristed, helt til mormor en dag blir syk og får vite at hun skal dø. Før hun dør, gir mormor Elsa en bunke med brev, der hun ber naboene sine om unnskyldning. Brevene fører Elsa til en leiegård bebodd av militante borettslagsmedlemmer, fanatiske kaffedrikkere, kamphunder, monstre, fylliker og helt vanlige sladrekjerringer. Men brevene blir samtidig opptakten til en historie der et barn forsøker å lære seg å akseptere at alle man er glad i en dag skal dø, og der hun gradvis får vite sannheten om både kongeriket Miamas og om mormor. En normal roman om annerledes mennesker. Eller omvendt.
Denne romanen fekk eg aldri taket på. Midt i såg eg at mor mi likte den eit stykke uti, så eg heldt ut. For meg vart det snakk om nettopp det.
Eg ser at meldaren i Dabladet heller ikkje er begeistra.
Eg likte nok den første boka hans, En mann ved navn Ove, eit par hakk betre. Likevel tykkjer eg at også denne hadde mykje bra med seg. Eg leste den meir som ei "fantasy"-bok, der den ytre forteljinga smeltar saman med mormora sine eventyr. Då vart den litt enklare å takle... På ein måte fell den litt mellom to stolar: Forfattaren rettar seg til vaksne lesarar, men tematikken og fantasyelementet hadde kanskje eigna seg betre i ei bok retta mot ungdom.
SvarSlettDet var eit eller anna som ikkje stemte for meg. Eg kom meg ikkje inn i denne verda...
SvarSlettEn mann med navn Ove likte eg godt.
Eg likte den svært godt! Humoren traff meg, og undertonen av alvor gav boka eit vemodig preg og gav rom for ettertanke.
SvarSlettEg er stort sett enig med Margrete, men eg skulle gjerne lese boka på papir, for å kunne ta tenkepausar innimellom. Det kan ein sjølvsagt med lydbøker også, men det blir ikkje heilt det samme.
SvarSlett