Og kva gjer ein når desserten ikkje vert vellykka?

 I går venta vi studenten heim til sommaren.  På menyen stod det nakkekotelettar og rabarbra -pai og -graut.

Eg starta med paien - og fekk mykje rabarbra til overs.  Då tenkte eg at eg like godt kunne lage rabarbragraut.  Eg hadde akkurat 700 g rabarbra, nok til oppskrifta i den nye raudruta kokeboka. Det skulle vere 1 dl sukker i grauten.  Her burde det ha ringt ei lita bjølle.  Men eg kosa meg med krim på øyret og følgde oppskrifta slavisk.

 Rabarbragrauten vart sjølvsagt altfor sur!  Vi åt litt attåt rabarbrapaien, men det meste stod att.

I dag tok eg det som var att av sviskene til middagen og kokte opp med 1 1/2 dl sukker. Eg hadde i litt potetmjølsjamning før eg blanda sviskegrauten i rabarbragrauten.  Servert med krem og vaniljekrem, likna dette på grunnlovsdessert.

Med jobb på eit skulekjøken lærer ein seg nokre tjuvtriks på korleis ein skal "redde" mat. Harde gjærdeigar får seg gjerne ein tur i ei maskin med litt væske eller egg.  For salt eller svidd mat er det verre med. 


Oppskrifter som vi bruker på skulekjøkenet er velutprøvde.  Følgjer ein oppskrifta, skal maten bli passeleg salt og søt. (Eg har retta eit par i boka: Ein fiskerett manglar salt og sitronfromasjen har fått litt ekstra sukker.) Derfor irriterer eg meg litt over at dei som gir ut kokebøker, ikkje har prøvd ut og kvalitetssikra oppskriftene.  Den raudruta kokeboka er dessutan gitt ut i mange opplag.  Blogglesarane er no åtvara!


Om nokon av blogglesarane trur at eg liker svært søt mat, så stemmer det ikkje! Når eg synest at mat er for lite søt, så har eg nok med meg dei fleste!