Eg driv og mekkar litt på den nye bloggen. Det som viser seg å vere gjort med eit par tastetrykk, er å legge ut snuttar frå YouTube. Noko eg slit med, er å få ein fin bakrunn. Der tek eg gjerne imot tips!
Ein god latter forlengar livet, heiter det. Det er sjeldan eg ler slik at eg både hyler og får vondt i magen. Tårene sprett. Storbynatt er eit slikt program. Yngstemann ser programmet saman med mor si, og førre tysdag mistenkte eg han til slutt for å le av meg.
No når vi har så mange kanalar, ser ikkje folk dei same programma. Då eg gjekk på ungdomsskulen, var det viktig å ha sett det som gjekk, for det vart samtaleemne neste dag. Vi flira av Fleksnes. Viss nokon bad meg gjengi innhaldet i ein episode, trur eg at eg skulle ha fått med mange poeng. Marta i farta, dei to bilane som møttest, jeg har mine metoder og blodgiveren,for å nemne nokre,er ein del av fellesopplevingane for vår generasjon.
Ein av seriane eg no ser, er House. Hugh Laurie var og med i ein av seriane vi lo av på 80-talet, Blackadder. De får klikke dykk inn på innlegget under for ein liten smakebit.
Så står det att å sjå om folk legg seg Harald Eia og Bård Tufte Johansen sin "Knask eller knep"-sketsj på minnet. Ein annan favoritt er den utanlandske reportaren som skal intervjue utlendingar, og i staden for uvitande svar på gebrokken norsk, får intellektuelle utgreiingar. Det som eg hylte høgst av var intervjuet om blodtypedietten. Det var både slemt, ikkje morosamt og ustyrteleg morosamt!
Eg kjøpte på Amazon serien som også gikk på Nrk for ein stund sida :Jeeves & Wooster med Hugh Laurie og Stephen Fry.Lenge før han vart kjent som House og den er morsom,he he...
SvarSlettSer at folk ler seg halvt i hel av Storbynatt. Eg synest berre det er sånn litt småmorsomt ein gong i blant. Torer nesten ikkje å innrømme det.
SvarSlettHar kanskje noko med alder å gjere? Latteren sit ikkje så laust lenger? Eg synest det er artigast når humoren ikkje er direkte tilsikta.
No kom eg på ein sketsj som er morsom:Døvetolken