Bok 3: Rigels øyne

Fortellingen om Ingrid Barrøy, som fortsatte med Hvitt hav, har fanget lesere over hele verden. Nå kommer tredje bok i serien, Rigels øyne. Med den har vi fått en enestående trilogi for alle som vil forstå mer av landet vi lever i.

Ingrids datter er blitt to år, og hun legger ut på en vandring gjennom Norge for å finne barnefaren. I støvler og kjole, med sekk på ryggen, reiser hun sørover. Hver gang hun ber om et sted å sove, legger hun fram sitt ærend: Er det noen som husker en russer som flyktet over fjellet den siste krigsvinteren? Underveis kommer hun bort i en rekke uforglemmelige menneskeskjebner.

Finner hun den hun søker? Hvilket Norge åpenbarer seg for henne i 1946? Rigels øyne er en sterk roman om et folk etter en krig, fortalt fra perspektivet til en uvanlig kvinne. For krigen gjør noe med menneskene. Men det gjør også freden. Den gjør noe med hukommelsen. Ingrid får snudd opp ned på sitt verdensbilde.

Dette er tredje romanen i ein trilogi.  Eg har tidlegare lese og likt svært godt De usynlige og Hvitt hav.  Rigels øyne skuffar då heller ikkje.  Det er ei perle av ein roman.

Om nokon framleis ikkje har trua på lydbøker, så kan eg sterkt anbefale denne.  Forteljinga er konsentrert, og opplesaren, Nils Johnson, gir romanen eit ekstra løft.

Spragler

I går var eg på kafé og butikkrunde saman med ei god venninne.  Siste stopp var blomsterbutikken. Eigenleg var eg ute etter noko som blomstra, men så fekk eg auge på dess plantane.  Dei minner meg om barndomen.  Eg meiner og at blada vil røte seg.  Det stadfesta dei i butikken.  Så fann eg ut at eg kan gjere eit forsøk.

Mellomstemann er heime frå hovudstaden denne helga. Då vart det søndagsmiddag med besøk, noko som det har vorte mindre av sidan eldstemann for til Alta. Mannen laga pinnekjøtmiddag medan eg tok bær opp frå frysaren, sukra dei lett og serverte med krem.

26. januar

I dag køyrde eg rett frå jobb og til Ørsta. Første stopp var Amfi. Utanfor gjekk eg meg på denne andeflokken.

Etterpå vart det tur til Starevegen og Ørstaheimen.

Bok 2: Den som ser

 
Om boka

Presentert av Ruth Lillegraven, forfatter

Herbjørg Wassmo bergtok et enormt publikum med sin Dina-triologi. Dinas bok ble i sin tid kåret til beste bok de siste 25 årene av Bokklubben Nye Bøkers lesere. Og nå får vi endelig en etterlengtet bok nummer fire. Det er blitt et fyrverkeri av en roman. 
Som tenåring leste jeg Dinas bok for første gang. Jeg husker tyngden av den store pocketboka i hånda mi og den skrekkblandede fryden da Dina Grønelv styrtet den langt eldre mannen sin i døden. Dina var et forbilde. Ikke fordi hun drepte. Men fordi hun gjorde det hun ville og måtte. Hun tok ansvar for seg selv, var sin egen lykkes smed. Hun var nådeløs, sterk og kontroversiell, samtidig fylt av kjærlighet og omsorg for sine, ikke minst sønnen Benjamin og sønnedatteren Karna. Og hun var ledende på ofte mannsdominerte områder som forføringskunst, jakt, hester og handel. I år er det tjue år siste bok i trilogien kom ut. Nå har Herbjørg Wassmo, til stor overraskelse og glede, velsignet oss med en fjerde bok om denne slekten. Og når man åpner Den som ser, er det som om man aldri har vært borte fra dette universet. 

«I år er det tjue år siden siste bok om Dina ble utgitt. Nå har Herbjørg Wassmo velsignet oss med en fjerde bok om Dinas slekt, og når du åpner den, er det som om du aldri har vært borte fra dette universet.»

I slutten av tredje bok døde Dina som følge av skader hun fikk i en storbrann på Reinsnes. Også Hanna, som har vokst opp sammen med Benjamin og alltid har stått ham nær, er omkommet i brannen. Det er en skadeskutt familie vi møter. Ekteskapet til Benjamin og hans Anna rister i grunnvollene. Og den unge Karna må i farmorens begravelse stå fram og tilstå to drap på vegne av Dina, etter å ha lovet henne dette på dødsleiet. Det koster ungjenta mye. Nå slutter hun å snakke, og virkelighet, drøm og mareritt blander seg sammen til en galskap Herbjørg Wassmo beskriver svært overbevisende. 
Etter hvert tar Anna med seg stedatteren til København for å sørge for at hun får profesjonell pleie der. Det er her hoveddelen av boka utspiller seg. I storbyen oppstår det etter hvert et forrykende, nerveslitende trekantdrama, med hovedpersoner så sammensatte og skjøre som bare Wassmo kunne skapt dem. Hjemme i Norge går unggutten Peder og lengter etter Karna, hun som han elsker, og som nå er på et hospital i et fremmed land.

«Mest handler det om kjærlighet. Den vanskelige, sammensatte, ambivalente kjærligheten, lys og mørk på samme tid.»

”Berre kjærleik og død”, heter det i en linje fra et Tor Jonsson-dikt. Og det passer godt på denne boka. Kjærlighet og død. Mest handler det om kjærlighet. Den vanskelige, sammensatte, ambivalente kjærligheten, lys og mørk på samme tid. Samtidig er dette også en bok om å slites mellom ulike steder og ulike liv, mellom by og land, mellom det gamle livet og det nye. Og det er en bok om å måtte ta vanskelige valg, der noen uansett vil bli såret, og ingenting kan bli som før. 
Slutten på boka er storslått, slik bare Herbjørg Wassmo kunne ha laget den. Det er en slutt som får i alle fall meg til å ønske meg minst en bok til - så fort som mulig!
Kjelde:https://www.bokkilden.no/historiske-romaner/den-som-ser-herbjoerg-wassmo/produkt.do?produktId=14878874

Den tida eg ikkje hadde så god tid til å lese, fekk eg likevel med meg Herbjørg Wassmo sine bøker. Huset med den blinde glassveranda tok opp incest på tidleg 80-tal.  Kven hugsar ikkje Tora?  Seinare kom bøkene om Dina og Benjamin.

Den som ser er og ei god forteljing. Personane engasjerer meg.  Dei må gjere val som ein ikkje nødvendigvis er samd i ... Og sjølvsagt er eg samd med meldaren: Gje oss fleire bøker i serien!

Lydboka er framufrå lesen av Gørild Mauseth.  Ingen kunne ha lese den betre!
 

Tur til Oslo og semesterslutt

Fredag til laurdag var eg på møte i hovudstaden. Det var kjekt og lærerikt, men også travelt å ha seks timar på jobb, tre av dei på skulekjøkenet, før ein tek snøggbåt, buss, fly og tog. Eg rakk å vere på hotellrommet Ca eit kvarter før vi for ut på middag.

Eg skal kome attende til programmet seinare.

Gratulerer Håkon!

I dag fyller yngstemann 24 år.  Vi gratulerer!

No er Håkon mastergradstudent, og om eit par-tre år er han truleg å finne på ein skule i området som gym- og norsklærar.  Tida vil vise.

Vi håper at han har ei fin feiring!

Flystrikk

Fredag til laurdag skal eg ein snartur til Oslo.  Der er møte i LMHS. Eg plar seie at eg aldri kjedar meg.  Det er alltid noko å finne på, og tida strekk ikkje til alt eg har lyst å gjere.  Men å sitte to timar på Vigra kan vere ein prøvelse.  Når eg skal rekke båtar, fly og tog, er eg halvstressa.  Då hjelper det å strikke.

Eg har bestrilt garn til Baalsrudgenseren til mannen.  Fredag fekk eg melding om pakke, men då kom berre nokre knappar, og garnet stod i restordre.  Heretter skal eg handle med nettbutikkar der det står "på lager"/"utsolgt".  I helga har eg ikkje hatt noko strikketøy på gang.  Då eg snakka med dottera i går kveld, fekk ho lov å ønske seg noko.  Kravet var at eg berre skal strikke rundt og rundt på ein bol på den komande turen.

Valet fall på ein genser i Mer bystrikk.  Då eg kom på Trådkråa i dag, fekk eg vite at dei var utselde for garnet Soul som står i oppskrifta. Garnet har lagt lenge i butikken for no å bli rive vekk.

I fjor strikka eg ein genser til Birte på same pinnar som i oppskrifta.  Valet fall derfor på tynn alpakka og Faerytale.  Alpakkaen er litt melert.  Eg trur det skal bli bra!  No har eg strikka brotet framme, og har god tid på å strikke brotet bak.  Ja, eg rekk nok å strikke litt på ermane og!

Flettegenser i Alpakka

Olaug kom heim ei veke før jul, og så reiste ho ei veke etter jul. Det gav meg tid til å strikke henne ein genser.  Eg hadde sett ut både garn og mønster før ho kom, men eg ville ha godkjenning før eg sette i gang. genseren er strikka i Sandnes alpakka på pinnar 3,5.

Mønsteret er i #Strikk av Ellen Wessel.  Der er mange fine modellar som dei unge damene i familien liker. Boka berre grabba eg med meg ein gong eg var på biblioteket etter lydbøker.  Eg tek gjerne med meg kokebøker og strikkebøker for å bla i.

Bok 1: Mafiela

Dagbladet avslører at tidligere olje- og energiminister Fred Kvarme har hatt store beløp på hemmelige kontoer i Seychellene. Kvarme nekter å kommentere, og mediene spekulerer i hvor pengene kommer fra.
Siri Wickstrøm kjenner Kvarmes kone Elisa, har også hilst på Kvarme.
Avsløringen av Kvarmes hemmelige kontorer i utløser dramatiske hendelser, og Siri blir dratt inn i et spill om store verdier ...
Kraftmarkedet i Norge ble liberalisert i 1990. Fra da av har kraftbransjen arbeidet systematisk for å presse strømprisene opp til et kunstig høyt nivå. Dette arbeidet fortsetter, med stadig mer kreative løsninger ...

Denne romanen heldt eg på å legge frå meg.  Kor interessant kan det bli med kraftmarknaden som bakteppe?  Eg gav romanen ein sjanse, og etter kvart begynte eg å like handlinga med den kvinnelege teologen som "detektiv". 

No er eg glad eg har funne meg to romanar som ikkje er krim.

Tid kan målast

Sitatet er frå Herborg Wassmo sin roman Den som ser. 

Klokka mi stoppa halv tre i natt. Dermed måtte eg greie meg ein skuledag utan. På grunn av kurs hadde eg berre ein undervisningstime, heldigvis. 

Julegåva til mannen i år var ei klokke utan batteri. Den vert trekt opp med aktivitet. Så slepp han slike dagar. 

Akkurat i dag passa det no fint med ein bytur. Og så fann eg ut at eg likegodt kunne køyre til Ørsta og besøke foreldra mine. Det vart ein kjekk time!

På heivegen starta eg på Wassmo sin roman, lesen av Gøril Mauset. Det lovar bra! 

Litt lysare

Det er godt å få sjå litt dagslys! Nydeleg himmel i firetida.

Plukke ut jula

Det tek si tid å få vekk all julepynten her i huset. Noko snik seg alltid vekk, derfor gir vi oss sjølv omtrent ei veke til å finne alt. I jula har eg hatt sviblar i urtepottene.  Det fungerte heilt flott.  Vatnet forsvann på ei veke, og dei treivst godt.  No prøver eg same stell på primulaene.

I dag for siste julegjesten med nattbuss til hovudstaden. Sjølv har eg fått ny timeplan med full dag med undervisning og møte til halv fire om måndagane.  Det førte til halv arbeidsdag i dag.  Eg ser altså at eg må disponere tida litt annleis midt i veka.

Snøballvottar i minste storleik

Desse vottane var kjappstrikka! Ef fann fram nokre restar i tynn alpakka/ull, la opp 30 masker på pinnar nummer 4 og følgde oppskrifta vidare.  der skulle berre vere ei rad med snøballar i den minste storleiken.  Hadde eg lese gjennom oppskrifta på førehand, hadde eg nok gått opp ein storleik.

No har eg vaska vottane på eit 20-minuttsprogram.  Dei skal bli gåve til ein liten venn.  Mora skal få tove dei vidare til dei passar handa hans.

Oppskrifta kjøpte eg som skrive i går på nettbutikken til #knitting-inna

Endå meir

Det er litt dumt for strikkeinteresserte at strikkebøker kjem ut første veka i januar, ikkje til jul. Men heldigvis hadde eg julegåvepengar. 

Den førre boka Bystrikk er nok den strikkeboka eg har strikka mest frå. Denne inneheld også mange fine plagg. 

Eg hadde planar om å strikke eit par vottar eg hadde sett på Instagram. Det første eg gjorde, var å sjå etter dei. Men eg fann dei ikkje. D viste det seg å vere ei einskildoppskrift som ein kan kjøpe og laste ned. Då eg hadde betalt, kom ho på eit par sekund! 

No må eg berre gjere frå meg genseren eg held på med.

Med Varde-genser i kofferten

Desemberstrikketøyet mitt i år var ein Varde-genser i Finull på pinnar 3. Eit tidkrevjande prosjekt med andre ord. Journalisten som no arbeider i Alta vart prioritert. Eg tenker den kan vere anvendeleg både innandørs og under dunjakka.

I tillegg strikka eg ei hue av restane. Den kan de berre sjå i katalogen.

Kunst i bruk

Då eg var på nasjonalgalleriet i Edinburgh fall eg for desse netta i ,useumsbutikken.  Dei hadde ulike kjende måleri, og tanken bak dei var at folk skulle få sjå kunsten. Då mannen skulle attende dit, lokka eg han til å kjøpe nokre som eg kunne ha til smågåver.  Han kjøpte og "Pike med perleøredobb".  Det nettet har eg ikkje gitt vekk enno...

Nettsamlinga som inneheld ulike merke som Coop, Kiwi, Bunnpris og Spar, vert gjerne putta i dette fine nettet når eg skal handle mat.  Dei er både miljøvennlege og sterke, og så gir dei kanskje små kunstopplevingar?

Plante i gåve

 Denne fine planten fekk eg med søstera mi i romjula.  Eg har ikkje sett denne sorten orkidé (?)før.  han har luftrøter, men er planta i mold.  Eg håper eg greier å ta vare på han lenge!

Blogging 2018

Mitt første blogginnlegg skreiv eg 8. september 2007. Eg ser at det var Olaug, 10 år den gongen, som hjelpte meg i gang. Sidan det har eg blogga om stort og smått, gjerne kvar dag.  Det siste året har det av ulike årsaker vorte færre blogginnlegg. Eg kjenner likevel at eg ikkje har lyst til å slutte heilt.  Om eg har mindre å melde, får eg heller legge ut saker sjeldnare. Eitt alternativ er å legge ut meir om små kvardagslege hendingar og små refleksjonar ein gjer seg.

Ei oppdaging eg gjorde i går, var at eg faktisk aldri før har sett eit skikkeleg fyrverkeri!  Det vart oppskote eit skikkeleg kommunalt fyrverkeri på moloen av ein pyroteknikar.  Ein følte at fyrverkeriet la seg på himmelen over ein. Fleire enn eg vart nok positivt innstilte til tiltaket.  

Tidlegare år har eg og skrive bloggerklæringar.  Det går an å gå inn på 2016 og klikke seg bakover.

Eg har ikkje begynt å legge ut julegåvene mine i år.  Så har eg tema nokre dagar framover ... Løparen, lysa og serviettane låg under juletreet. Folk ser nok at eg er glad i å pynte bord.

Eg synest ein kan nytte alle høve til å dekk på med serviettar.  Ser eg ein serviettpakke på sal, er sjansen stor for at han dett ned i handlekorga mi. Så har eg noko å velje i.

I 2018 vil eg også legge ut kva bøker eg har lese.  Det kan ikkje kallast bokmeldingar.  Eg det eg finn som "reklame" for bøkene, og så seier eg kort mi eiga meining.  Om eg lurer på om eg har lese ein roman, kan eg berre søke det opp på bloggen.  Så får eg sjå om det vert kåring av årets roman ein av dei komande dagane.

Elles får eg håpe på mange fine turar i 2018, både i nærmiljø og anna. Det hender og eg har fine naturopplevingar på veg til jobb.

Om vinteren er det ikkje så mykje å skrive om hagen, men kanskje det kan dukke opp ein plante eller to av og til?

Av og til går det an å legge ut bilde frå jobb,utan elevar ,så de kan få sjå litt av yrkeslivet mitt.  Men jobben vert nok stort sett halden utanfor bloggen. Kjem eg over gode oppskrifter frå skulekjøkenet, lovar eg å dele dei med blogglesarane.

Den kjæraste hobbyen min dei siste åra har vore strikkinga.  Det er kjekt å lage ting samtidig som ein kan sitte og slappe av og la tankane flyge.  I tillegg er det ein fin måte å halde seg vaken på.  I kveld ser eg fram til "Broen"på NRK.

Tidlegare handla bloggen mykje om familien.  Det har vore ulike grunnar til at eg ikkje vil, og dei ikkje vil at eg skal, legge ut for mykje privat. Dagbokformatet har eg gått meir og meir vekk ifrå.  Det gjeld nok mange.  Men eg er glad for at mor mi held oss , slekt og naboar orienterte om korleis dei har det på sin blogg.

Vegen vil verte til medan ein går, heter det, og slik vert det garantert med blogginga i 2018.

Godt nytt bloggår!